بهانه ای برای ماندن...

همیشه فکر می کردم آدم ها برای رفتن شون  باید بهانه ای داشته باشن .

برای یهویی غیب شدن شون از زندگی مون دلیل بیارن .

برای همیشه رها کردن هاشون توضیح داشته باشن . 

و چقدر این فکر آزارم میداد که

چرا ؟  میان ، دنیایی خاطره می سازن ، دلبسته می کنن

بعد یهو یه روزی ،یه شبی در سایه تاریک و مبهم

هزاران سوال پاسخ داده نشده از چشم هامون محو می شن .

میرن و میرن میرن  .....

و فقط ردپای خاطراتشون در یادها به جا می مونه‌

و تو رو در برهوتی از تنهایی یکه و تنها میذارن

چقدر این رفتن ها آزارم داد 

گذر زمان بهترین استاد زندگی من بوده همیشه

که بهم یاد داد رفتن که بهانه نمی خواد 

این ماندنه که دلیل می خواد 

ماندن به پای همه بودن هایی که جبران تمام نبودن ها بود

ماندن به خاطر همه احساس هایی که بی بهانه به دلی هدیه میشه

آزی ماندن بهانه می خواد 

قلبی می خواهد همیشه عاشق ، دستانی همیشه گرم

دلی صاف و صادق 

گوشی شنوا ، چشمانی پر امید 

و دوستت دارم هایی واقعی 

یه اهنگ مشترک ، یه خاطره خوش

و یه عمر زندگی و وقت باارزش که پای این بودن ها صرف میشه

آری بهانه می خواد ماندن ها

وقتی بهانه اش باشه زمین و زمان رو بهم می بافی

که دلیلی بشه برای ماندن

اری ماندن دلیل می خواد 

بهانه ای از جنس خالص اعتماد ...

" از دلنوشته های نگار "