هراس همیشگی ...

همیشه ترسیدم.

از همه چیز ترسیدم.

مدام احساسم را پنهان کردم.

همواره دلم را پشت نقاب آرام بی خیالی هایم

آن سوی دیوار هراس های همیشگی ام نهان کردم.

همیشه از بیان نگفته های دلم واهمه داشتم.

گویی هرگز نخواستم به عنوان انسانی آزاد و رها یافته

بی هراس از پرواز ،بال آرزوهایم را بگشایم

و در آسمان رویاهای سبزم اوج بگیرم .

این بیم های همیشگی مرا از تو و تمام آرزوهایی که

با تو و برای تو داشتم دور و دورتر کرد.

کاش تقدیر تو را در دامان تنهایی هایم قرار نمیداد.

ای کاش از بیان جاری بودنت در میان تمام لحظه هایم ترس نداشتم.

که اگر نبود این بیم و هراس ها

بی شک سرنوشت جور دیگری رقم می خورد.

نشد که فریادت بزنم با نغمه آزادی

چرا که همیشه در گوشم خواندند که هیس

دخترها که فریاد نمی زنن

و این میراث پدر بود .

پدری که مهرش هماره پشت غرور مردانه دریغ شد

تا من برای همیشه شهامت گفتن را گم کنم.

چرا همیشه از پدر ترسیدم ؟

نه ! ترس نبود .

این حیا بود که دیوار شد بین من و پدر

تا هرگز دلم زبان به سخن نگشاید .

کاش مثل دختر بچه ای که شرم را نمی فهمد

با شیرین زبانی های کودکانه برای پدر از رویاها و آرزوهایم می گفتم .

کاش پدر می دانست چقدر به حمایت هایش محتاجم

و چه اندازه نیازمند اینکه تکیه گاه امنم باشد.

خوب می دانم در این دنیای پر از ناامنی ها و نامردی ها

تنها مردی که می توان جرعه ای اعتماد

را از چشمه زلال نگاهش با آرامش نوشید پدر است .

اما ای کاش می دانست امنیت من در پستوی خانه و پشت پنجره های

بسته و پرده کشیده معنا نمی شود .

کاش می دانست آنگاه که دستان مرا در دست عزلت نهاد

و با تنهایی هم رفیقم کرد

چه هویت دوگانه ای در من خلق شد

که یگانگی را دیگر نمی شناسم.

پدر ! من انسانم

و ورای این جسم نزار و نحیف روح بزرگی دارم

که قفل و زنجیر باورهای تو را می شکند

و از مرز آسمان ها به آن سوی رویاهای محال گریز می کند.

روح من آزاد است .

چون عقاب بال می گشاید.

چون کوه استوار است.

چون دریا بیکران .

چون آسمان بی نهایت .

روح که

پروا نمی داند چیست.

کاش این کالبد فانی هم هراس را نمی فهمید

آنگاه تو را در پهنه پهناور کرانه عشق نزدیک تر از نزدیک

دست یافتنی می دیدم....

" از دلنوشته های نگار "